Acceptatie en moed

Op de homepagina van mijn website heb ik één van mijn motto’s staan die wat mij betreft geldt voor mijn leven en zeker op gaat voor mijn professionele werk. Het motto is eigenlijk een gebed. Het helpt om jezelf gerust te stellen en je te richten op wat werkelijk waardevol en veranderbaar is. In het Nederlands gaat het als volgt:

God, schenk me
kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen
en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

Het klinkt krachtig en eenvoudig en is in de dagelijkse weerbarstige praktijk een enorme uitdaging. Vaak blijven we strijden en blijven we hangen in emoties over situaties die we niet (meer) kunnen veranderen. We houden daarmee vast aan situaties die niet goed voor ons zijn omdat we de moed niet hebben om een keuze te maken.
Enerzijds gaat het dus om het maken van keuzes en loslaten wat niet meer voor ons werkt. Anderzijds gaat het over het accepteren en verwerken van gevoelens van spanning/onzekerheid/verdriet/boosheid met betrekking tot situaties die niet te veranderen zijn. Beide is nodig.

Hierover schrijvend verschijnt op mijn netvlies de situatie van een cliënt, de heer M. Deze man kwam via zijn werkgever bij mij omdat hij recent was uitgevallen met spanningsklachten. Het ging niet meer. Geen concentratie, aandacht en focus meer en veel gevoelens van somberheid, teleurstelling en boosheid. Deels lag de aanleiding in het werk: hij werkte nog maar net in een nieuwe rol bij een nieuwe organisatie en was niet goed begeleid bij het inwerken. Grotendeels lag de aanleiding in zijn privé-leven en zijn achtergrond. Een moeizame vechtscheiding waar hij nog in zat, nauwelijks contact met zijn jonge dochter en een zeer ongezonde leefstijl waardoor hij ook fysiek uit balans was.

Op alle niveaus: mentaal, sociaal-emotioneel, fysiek en spiritueel (zingeving), had hij achterstallig onderhoud te doen. Na een uitgebreide anamnese en erkenning van zijn situatie en vraagstukken, startten we met het acceptatieproces: het onder ogen komen van de situatie zoals die nu is en ruimte maken voor alle gevoelens die dat oproept. Acceptatie en verwerking. Dat is een proces dat we gestart zijn en dat nog steeds voortduurt. Allesbehalve een ‘quick fix’. Ook stil staan bij zijn leven en leergeschiedenis tot nu toe, wat er is gebeurd, hoe hij ermee omging en welke ongezonde en gezonde gewoonten hij (onbewust) heeft geleerd. In dit proces van acceptatie liet hij de pijn toe en oefende hij met zelfcompassie. Daarmee groeide het vertrouwen. Vertrouwen in zichzelf, vertrouwen in onze samenwerking en vertrouwen dat hij in de toekomst ook andere, gezondere keuzes kon gaan maken. Geleidelijk kwam er ruimte om daadwerkelijk aan de slag te gaan met gezonder gedrag op de verschillende levensdomeinen. We richtten de aandacht op stoppen met roken, gezonde voeding, dagelijks bewegen (oefeningen en wandelen in de natuur), dagelijks in de ochtend kleine vervelende klussen doen en het aanhalen van gezonde sociale contacten die in de loop der tijd waren verwaterd. Door steeds kleine, haalbare doelen te stellen en die te realiseren, groeide zijn besef van eigenwaarde en kreeg hij een positiever gemoed.

Geleidelijk kon hij deze voor hem nieuwe manier van leven ook toepassen op zijn reïntegratie in werk. Kleine haalbare stappen, zichzelf compassievol blijven benaderen en steeds “de goede dingen” blijven doen, zoals hulp vragen waar nodig en tijdig grenzen aangeven.

Meneer M is er nog lang niet, zo zegt hij zelf…
En dan lacht hij omdat hij zich realiseert dat hij zichzelf een te groot doel in de verre toekomst oplegt en zich daaraan afmeet.
Hij IS (er) al wel. Nu en elke dag opnieuw.